(ফটোঃ কিংবদন্তী কৰক (স্থানীয়ভাৱে জনা নাম)। বিগত সময়ত খহনীয়াৰ বিৰুদ্ধে বিশেষ ভূমিকা পালন কৰিছিল। ফটোঃ ৰাতুল গোহাঁই)

গছজোপাৰ পৰা ওলাই অহা ঘন শিপাসদৃশ শাখা-প্ৰশাখাবোৰে বোৰে নদীৰ পাৰৰ মাটি খামুছি মাৰি ধৰি ৰাখিছিল। 

এক কথাত বৰ্তমানৰ অভিযন্তাই পানীলৈ নিক্ষেপ কৰা পৰ্কিউপাইনৰ দৰে কাম কৰিছিল তেতিয়াৰ কৰক গছবোৰে।

প্ৰথম কাৰণটো হল, গৰাখহনীয়াৰ ভাবুকি আৰু উৎপাদনশীল কৃষিভূমি ক্ৰমান্বয়ে খহনীয়াত জাহ যোৱা। খহনীয়াত জাহ গৈ গৈ বাকী থকা ভূমিবোৰহে গাঁওবাসীয়ে তেখেতসকলৰ  মাজত ভগাই লয়। সমান্তৰালকৈ কিছু বছৰৰ পৰা গৰাখহনীয়াৰ প্ৰকোপ বৃদ্ধি পাব লাগিছে।

 

দ্বিতীয়তে, জনসংখ্যা বৃদ্ধি। পৰিয়াল বাঢ়ি অহাৰ লগে লগে কৃষিভূমিৰ ভাগৰ পৰিমাণ প্ৰজন্ময়ে প্ৰতি কমিব লাগিছে। ফলত প্ৰয়োজন অনুসাৰে ভূমিৰ পৰিমাণ সংকুচিত হৈ পৰিছে আৰু খেতি অনুপযুক্ত মাটিতো হাল বাবলৈ তেখেতসকল বাধ্য হৈ পৰিছে।

"আমি শান্তিপ্ৰেমী লোক। এতিয়াৰ পৰা দহ বছৰ পাছত হয়তো সকলোবোৰ হেৰাই যাব, তেতিয়া আমি সকলোৱে নদীৰ আনটো ফালে নিৰৱে গুছি যাম" গাঁৱৰ নেতৃত্ব বহন কৰা যুৱক মিথুন দলেৰ মন্তব্য এইয়া। কথাষাৰে আমাৰ মনত অন্য এক আশংকা নিৰ্দিষ্ট কৰে। এই স্থানান্তৰণে ভৱিষ্যত ভূমি আৰু পানীৰ অধিকাৰ সম্পৰ্কীয় অন্য এক সংঘাতময় পৰিস্থিতিৰ উদ্ভৱ কৰিব পাৰে। এনে সংঘাত একেটা পৰিয়ালৰ সদস্যৰ মাজত সৃষ্টি নহ’লেও, নিৰ্ধাৰিত সংৰক্ষিত ভূমিত বাস কৰা আৰু বাণিজ্যিক ভাৱে মাছ ধৰা ভিন্ ভিন্ ফৈদবোৰৰ মাজত সংঘাত হোৱাটো প্ৰায় নিশ্চত।

(ফটোত মনোজ গগৈ, কেশৱ কৃষ্ণ ছত্ৰধৰা, ধৰনী পায়েং আৰু মুদৈবিল গাঁৱৰ দুজনমান সতীৰ্থ ।ফটোঃ মানস জ্য়োতি চুতীয়া)

পানীকথা অনুষ্ঠিত হোৱাৰ প্ৰায় আঠ মাহ হৈছে।

এই মাহবোৰৰ মাজত, আমি ফটোৰ বাবে থিয় হৈ থকা সেই বেঁকাভাঁজটোৱে ইয়াৰ ৰূপৰেখা সলনি কৰিছিল।