তিৱাসকল নানা উৎসৱ- পাৰ্বণত চহকী৷ তেওঁলোকৰ মূখ্য উৎসৱ হৈছে বৰত উৎসৱ৷ মূলতে বৰত পূজাৰ আগদিনা দেৱী সৰস্বতীৰ সেৱাৰ্থে এক সপ্তাহ ধৰি নদীৰ সাতটা ঘাটৰ সাত ঘটি পানী তুলি আনি ব্ৰত পালন কৰি দেৱীক সন্তুষ্ট কৰা হয়৷ পানী তোলা আয়তীসকলে এমাহজুৰি বৰতানীক নোৱায়৷

অসমৰ এটা বৃহৎ জনগোষ্ঠী মিচিং সকলে ন-ছোৱালীক ঘৰত তুলিবৰ সময়তো নতুন জখলা দুৱাৰ মুখত দুকলহ পানী, দুপাচি ধান আদি ৰাখে৷ পানী দুকলহ মুখ পাতেৰে ঢাকি টানকৈ বান্ধি দিয়া হয়৷ নৱ-দম্পত্তিয়ে একেলগে নতুন জখলায়েদি উঠি বন্ধাপাত যালি কলহৰ পানী স্পৰ্শ কৰে৷ তেওঁলোকৰ লোকবিশ্বাসত এনে কৰিলে দম্পত্তিয়ে সুখেৰে সংসাৰত ধৰ্ম পালন কৰিব পাৰে৷ আনহাতে মিচিং সকলে মানুহৰ মৃত্যুৰ সম্ভাৱনা দেখিলে মৃত্যুৰ পূৰ্বে সেই ব্যক্তিৰ মুখত পাত এখিলা চুপি আকৃতিৰ কৰি পানী নাইবা আপং ঢালি দিয়া হয়৷ অসমৰ কাৰ্বি, গাৰো আদি কিছুমান জনজাতিৰ মাজত বষাৰ্নৃত্যৰ প্ৰচলন আছে৷ তেওঁলোকে সময়মতে পানী ঢালি বা পানী ছটিয়াই বষাৰ্নৃত্য কৰে৷ এনেকুৱা কৰিলে বৰষুণ হয় বুলি তেওঁলোকৰ মাজত জনবিশ্বাস আছে৷ বৰষুণৰ প্ৰয়োজন হ’লে কিছুমান জনগোষ্ঠীৰলোকে গোট খাই বষাৰ্নৃত্য কৰে৷ বৰষুণৰ আগমন যিদৰে হয়, পানী যিদৰে পৰে- এই সকলো প্ৰাকৃতিক ঘটনা তেওঁলোকৰ নৃত্যত প্ৰকাশ পায়৷

অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত সিঁচৰতি হৈ থকা মাছমৰীয়া সম্প্ৰদায়ৰ লোকসকলে এক বিশেষ পানীৰ দেৱতা অথাৰ্ৎ প্ৰভূ শ্যামনৰ পূজা-অৰ্চনা কৰে৷ তেওঁলোকৰ লোককথাৰ পৰাই এই দেৱতাৰ সৃষ্টি হয়৷ দেৱতাক তুষ্ট কৰিবলৈ তেওঁলোকে পানী আৰু তেলেৰে সৃষ্ট জলফুল নামৰ এক পনীয়া সামগ্ৰীৰ দ্বাৰা বৰাহক নিধন কৰি শ্যামন  দেৱতালৈ আগবঢ়ায়৷

 সামৰণি 

বিভিন্ন সমাজত, জনগোষ্ঠীত পানীক লৈ বহুতো বিশ্বাস লোককথা আৰু পৰম্পৰা আছে৷ যেনে আমাৰ অসমীয়া সমাজতো জনশ্ৰুতি আছে যে কোনোবাফালে যোৱাৰ পূৰ্বে পানীৰে পৰিপূৰ্ণ পাত্ৰ স্পৰ্শ কৰি গ’লে যাত্ৰা শুভ হয়৷ এই বিশ্বাসবোৰ অতীজৰে পৰা চলি আহিছে৷ ইয়াৰ সৈতে জড়িত হৈ আছে বহুতো সম্প্ৰদায়ৰ লোকসংস্কৃতি, পৰম্পৰা৷ সেয়ে এইবোৰ জীয়াই ৰাখিবলৈ পানীৰ অনন্য মহিমা থকা লোক বিশ্বাস বা লোক কথাবোৰ জীৱিত থকাটো অত্যন্ত প্ৰয়োজনীয়৷